از نظر آموزه های وحیانی قرآن، اسمای الهی دارای مظاهری است به طوری که همه هستی مظاهر اسمای الهی هستند.

البته تفاوت ها و فرق هایی میان مظاهر یک اسم الهی با یک دیگر از نظر شدت و ضعف است؛ زیرا مراتب بسیاری است که از آن به مراتب تشکیکی یاد می شود. به عنوان نمونه اسم نور از اسمای الهی دارای مظاهر متنوع و متعددی است که میان هر یک از این مظاهر با دیگری چنان فرق است که گویی تنها در اسم نور با هم مشترک هستند و اشتراک میان آنها لفظی است نه اشتراک معنویی؛ در حالی که حقیقتا میان مظاهر یک اسم اشتراک معنویی است؛ ولی به سبب تفاوت در ضعف و شدت چنین به نظر می رسد که این ها تنها در اسم مشترک هستند چنان که مثلا میان شیر جنگل با شیر خوراکی تنها در اسم اشتراک است نه در معنا؛ اما در مظاهر اسم نور این اشتراک در معنا است نه در لفظ ولی به سبب همان اختلاف و تفاوت در شدت و ضعف انسان را به شک می اندازد که در اصطلاح از آن به مراتب تشکیکی یاد می شود.

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، انسان مظهر تمامی اسمای الهی است و هر اسمی تحت اسم جامع الله است، در انسان ظهور یافته است.(بقره، آیه 31) البته در میان انسان ها، به سبب تفاوت مراتب فضلی نوعی شدت و ضعف است، به طوری که یکی چون حقیقت محمدی(ص) مظهر اتم و اکمل همه اسمای الهی است و دیگری چنین نیست.

هم چنین از نظر آموزه های وحیانی اسلام، هر یک از اسمای الهی دارای مظهری اتم و اکمل است. به عنوان نمونه چهار فرشته مقرب الهی، مظهر اتم و اکمل نام ها و اسماء رب العالمین، الرحمن، الرحیم و مالک هستند. به این معنا که :

1. حضرت مکائیل علیه السلام، مظهر اتم و اکمل اسم رب العالمین است؛ زیرا مسئولیت ایشان پرورش و پروراندن است؛

2. حضرت اسرافیل علیه السلام، مظهر اتم و اکمل اسم الرحمن است؛ زیرا مسئولیت ایشان دمیدن روح در موجودات و رساندن رحمت عام الهی به همه هستی است که نام وجود دارند؛

3. حضرت جبرائیل علیه السلام، مظهر اتم و اکمل اسم الرحیم است؛ زیرا مسئولیت ایشان رساندن رحمت خاص الهی به موجودات و تکمیل آنان است؛

4. حضرت عزرائیل علیه السلام، مظهر اتم و اکمل اسم مالک است؛ زیرا مسئولیت ایشان بازگرداندن هر چیزی به ملکوت آن و از کثرت به وحدت است تا ملکیت تنها برای خدا باشد که البته این مالکیت مطلق و بازگشت کثرت به وحدت در آخرت نمود بیش تری دارد.

به نظر می رسد که سالک و سائر الی الله باید در مسیر سیر و سلوک نیز اجازه دهد تا مرحله به مرحله و مرتبه به مرتبه قلب او تجلیات این مظاهر اسمای الهی باشد و هر یک از فرشتگان در قلب او تجلی کند. نهایت این سیر چنان که گفته شد باید رسیدن از کثرت به وحدت باشد. در این زمان است که قلب سالک ملکوت همه چیز را می بیند و در مقام یقین قرار می گیرد(انعام، آیه 75) و در حالت است که چون امیرمومنان امام علی(ع) می گوید: ما رَأَیتُ شَیئاً اِلاّ وَ رَأَیتُ اللهَ قَبلَهُ وَ بَعدَهُ وَ مَعَهُ وَ فیهِ؛ هیچ چیزی را ندیدم، مگر آن که خدا را پیش از آن، پس از آن، همراه آن و درون آن رویت کرده و دیدم.(فیض کاشانی ، عین الیقین ، ج 1 ، ص 49 )

در حقیقت پس از این که سالک در کثرات وجودی و خلقی خدا را در همه آن ها رویت کرد، و در مقام قرار گیرد که حضرت مولی الموحدین امیرمومنین علیه السلام فرمود: اَلحَمدُللهِ المُتِجَلّی لِخَلقِهِ بِخَلقِهِ؛ حمد خدایی را که در صورت و قالب خلق، بر خلایق خویش تجلّی نمود.(نهج البلاغه ، خطبه 108 )

اما در مرحله بالاتر چشم بر این کثرت بسته و به وحدتی می رسد که در باطن همه این مظاهر است. البته برای این که حضرت عزرائیل در قلب سالک طریقت الی الله تجلی کند و مالک بودن الهی را ظهور دهد، باید انسان به موت اختیاری بمیرد پیش از آن که مرگ اجل مسما برسد؛ چنان که پیامبر(ص) می فرماید:  مُوتُوا قَبلَ اَن تمُوتُوا.(بحارالانوار ج 72، ص 59.)